محسن محسنی نسب کارگردان سینما در پی بحران های عدیده به وجود آمده در سینما، استمرار چالش های کرونایی، انفعال مدیران و سردرگمی سینماگران گفت: بنده خوشحالم که بحران کرونا باعث شده مردم کمتر به سینما بروند و فیلم های به شدت یأس برانگیز، ضدمردمی و سیاه را تماشا نکنند! تا زمانی که وضعیت محتوای فیلم ها چنین فاجعه آمیز است همان بهتر که مردم قید رفتن به سینما را بزنند! این سینما به هیچ عنوان در شأن ملت ایران نیست! سینمایی که در مهمترین جشنواره اش نزدیک به یک سوم فیلم ها به خودکشی منجر می شوند و مابقی آثار هم زشتی و پلشتی و اغراق در مشکلات و تصویری دروغین از جامعه ارائه می کنند همان بهتر که وجود نداشته باشد!
کارگردان فیلم های سینمایی «آخرین مرحله» و «شیرهای جوان» افزود: درست است که جامعه ما امروزه با معضلات زیادی دست به گریبان است اما نباید در سینما تنها این سیاهی ها و تباهی ها را به نمایش گذاشت.
وی سپس با بیان اینکه اگر کسی بخواهد سقوط فرهنگی و معنای کامل سقوط سینما را متوجه شود باید فاصله بین فیلم درخشان «مادر» به کارگردانی زنده یاد علی حاتمی با فیلم سیاه و ضد اجتماعی و ضد خانواده «مامان» را که در جشنواره فجر سی و نهم حضور داشت رصد کند اظهار داشت: وقتی این فاصله را ببینید متوجه می شوید سینمای ایران به فلاکتی وصف ناشدنی دچار شده! امروزه دیگر چیزی از سینمای ایران باقی نمانده؛ این سینما یا تماما دست انتلکتوئل ها است یا دست مبتذل سازان کاسبکار!
محسنی نسب خاطرنشان کرد: بنده پیشنهاد می کنم سازمان روانشناسی کشور وارد میدان شده و این فیلم هایی که به اسم کالای فرهنگی در کشور تولید می شوند را رصد کنند، این آثار را کالبدشکافی کنند و ببینند تا چه میزان می توانند تأثیر سوء روی جامعه داشته باشند. من واقعا متعجب می شوم وقتی می بینم شوراهای پروانه ساخت و نمایش به این آثار فجیع و به شدت مخرب اجازه تولید و اکران می دهند.
این سینماگر در همین راستا متذکر شد: مگر ما کم قهرمانان ملی و دینی داریم که زندگی شان می تواند دستمایه تولید ده ها اثر ناب سینمایی شود که می آییم و چنین معضلاتی را با اغراق چند صد برابری به تصویر می کشیم و وضعیت کشورمان را به شدت چرک و سیاه نشان می دهیم؟ یعنی در جامعه ما هیچ انسان درست و جوانمردی وجود ندارد که این همه زشتی ها و فلاکت را نمایش می دهید؟
کارگردان فیلم های سینمایی «شاخ کرگدن» و «مجانی» تأکید کرد: این چه سینمایی است که همه کاراکترها منفی و خودخواه و غیرقابل اعتماد هستند؟ این چه سینمایی است که زن هایی در آن هستند که به شریک زندگی شان خیانت می کنند؟ چنین چیزهایی در سینمای ما فاجعه است. در جامعه آمریکا که فرهنگ شان با ما از زمین تا آسمان تفاوت دارد وقتی فیلم «پیشنهاد بی شرمانه» ساخته شد جامعه اعتراض کرد و از پرده پایین کشیده شد اما در سینمای ما این فجایع جزو بدیهیات شده است!
محسنی نسب متذکر شد: فیلم های امروز سینمای ایران همگی زشت و پلشت شده اند و هیچ راهی برای چاره جویی ارائه نمی دهند. این سینما باعث شرم و ننگ است و باید هرچه سریع تر بساطش برای همیشه برچیده شود.
این فیلمساز در بخش دیگری از این گفتگو با بیان اینکه مدیران سینمایی هیچ دغدغه ای برای احیای سینمای در حال موت ایران ندارند تصریح کرد: یکی از کارهایی که می شد در این بحران کرونا انجام داد ایجاد فضای تماشای فیلم در اتومبیل بود. اگر دولت دلسوز بود می توانست این همه پارکینگ در تهران و سطح کشور را برای این کار استفاده کند. این قابل دسترس ترین اتفاق بود.
وی ادامه داد: کار دیگر این بود که بودجه های هنگفت بیت المال را صرف جشنواره های بی خاصیت نمی کردند و این پول ها را یا به سینماگران بیکار و خانه نشین شده اختصاص می دادند تا در این وانفسای بحرانی اقتصادی بخشی از بحران زندگی شان را جبران کنند یا برای تجهیز پارکینگ ها برای نمایش فیلم و به گردش درآوردن چرخه سینما صرف می کردند.
محسنی نسب یادآور شد: به هر حال ما باید بدانیم جامعه از ویروس کرونا همچنان به شدت هراس دارد و مردم از سینما رفتن پرهیز جدی می کنند. ما نیاز به مدیرانی دلسوز و دغدغه مند داریم که بیایند و فکری برای این بکنند که مردم چطور می توانند خارج از محیط سینما فیلم ببیند.
وی در خاتمه اظهاراتش تأکید کرد: ما خوب می دانیم که مسئولان دولت دنبال انجام دادن هیچ کار مفیدی نیستند و اصلا نمی خواهند خود را به زحمت بیندازند. دولت در این مدت کاهلی های زیادی انجام داده و ما با بحرانی روبرو شده ایم که مشخص نیست سرانجامش به چه چیز ختم می شود!
